W cyklu "Medalowe polskie wiosła na mistrzostwach świata" czas na pierwszy medal kobiet! W 1979 roku w Bled brązowy medal wywalczyła dwójka bez sterniczki - Małgorzata Dłużewska i Czesława Kościańska.

W 1979 roku mistrzostwa świata odbyły się w Bled w ówczesnej Jugosławii, a na terenie dzisiejszej Słowenii. Jezioro Bled położone jest w Alpach Julijskich i jest jednym z najcieplejszych jezior alpejskich. Tektoniczne pochodzenie jeziora podkreślają aktywne źródła termalne w jego północno-wschodniej części, dlatego woda w jeziorze ma temperaturę sięgającą +26 °C.

To były piąte mistrzostwa dla kobiet (panie rywalizowały wówczas na 1000 metrów) i ósme dla mężczyzn. Polskę reprezentowało dziewięć osad, ale tylko dwóm załogom udało się wejść do finału. Poza dwójką bez sterniczki była to dwójka podwójna kobiet - Janina Klucznik i Beata Dziadura zajęły szóste miejsce. Czwórka podwójna kobiet została sklasyfikowana na ósmym miejscu, a czwórka ze sterniczką na dwunastej pozycji. Wśród mężczyzn najwyżej była czwórka podwójna, która uplasowała się na ósmym miejscu. Na dziewiątej pozycji byli: dwójka podwójna, dwójka ze sternikiem i czwórka ze sternikiem, a czwórka bez sternika była dwunasta.

Małgorzata Dłużewska (fot. wikipedia/Zdzisław Biernacki)

Wyprzedały je skify, ale szybko robiły postępy

Dłużewska i Kościańska podczas regat w Bled miały kolejno 20 i 21 lat. Osadę stworzyły w marcu 1978 roku. "Przeszłam z Unii Tczew do Gedanii Gdańsk i na początku pierwszego zgrupowania szło nam tragicznie. Skify nas wyprzedzały. Trener był wściekły, bo jak dwójka może przegrać z jedynką?" - pyta retorycznie Czesława Kościańska.

Z czasem jednak było coraz lepiej i - kolokwialnie rzecz ujmując - zawodniczki się dotarły. "Na koniec trzytygodniowego obozu wystartowałyśmy w regatach długodystansowych i żeśmy wygrały. Wiedziałyśmy, że jest bodziec, że coś ruszyło. Z regat na regaty robiłyśmy kolosalne postępy. Poprawiałyśmy się o 15-20 sekund!" - wspomina Kościańska.

Mimo że czasy miały coraz lepsze, to na mistrzostwa świata do Nowej Zelandii nie poleciały. Po pierwsze była to daleka i bardzo kosztowna podróż (do Karapiro poleciały tylko dwie polskie osady), a po drugie nasze reprezentantki były jeszcze niedoświadczone i wciąż się rozwijały. "Pamiętam, że we wrześniu w Wałczu odbyły się regaty międzynarodowe, na których wygrałyśmy ze świetnym czasem, porównywalnym do tego, który osiągnęłyśmy później na mistrzostwach świata" - przypomina Kościańska.

Czesława Kościańska (fot. wikipedia/Zdzisław Biernacki)

Rekord toru i brak rutyny

Do Bled jechały z dużymi nadziejami, ale bez presji. "Wiedziałyśmy, że stać nas na wiele i to się potwierdziło w przedbiegu, bo ustanowiłyśmy rekord toru! Na tych samych mistrzostwach został oczywiście pobity, ale to pokazało, że byłyśmy mocne" - dodaje była zawodniczka Unii Tczew i Gedanii.

Awans do finału był więc formalnością. W nim nasze zawodniczki musiały uznać wyższość złotych Niemek Wschodnich Cornelii Buegel i Ute Steindorf oraz Rumunek Floricy Dospinescu i Eleny Oprey. "Byłyśmy bardzo młode i myślę, że Rumunki i Niemki wygrały z nami doświadczeniem. Może też trochę się zagapiłyśmy, ale najważniejsze, że udało się zdobyć medal" - cieszy się Kościańska.

Czwarte Holenderki miały nieco ponad pół sekundy straty do naszej załogi, ale nasze zawodniczki nie czuły zagrożenia z ich strony. "Nie pamiętam, żebyśmy walczyły na końcowych metrach. Gdy dopływałyśmy do mety w zasadzie wszystko było już ustalone" - kończy Kościańska.

***

Małgorzata Dłużewska-Wieliczko (ur. 1 sierpnia 1958 w Koronowie) - zawodniczka Gedanii Gdańsk. Wielokrotna mistrzyni Polski w różnych osadach. Największe sukcesy święciła w parze z Czesławą Kościańską Razem wywalczyły srebrny medal igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980) oraz dwa medale mistrzostw świata: brąz (1979) i srebro (1982). Jest matką Marty Wieliczko, mistrzyni świata i Europy w czwórce podwójnej z 2018 roku i wicemistrzyni świata z 2019 roku.

Czesława Kościańska-Szczepińska (ur. 22 maja 1959 w Tczewie) - zawodniczka Unii Tczew, a później Gedanii Gdańsk. Wielokrotna mistrzyni Polski w różnych osadach. Największe sukcesy święciła w parze z Małgorzatą Dłużewską. Razem wywalczyły srebrny medal igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980) oraz dwa medale mistrzostw świata: brąz (1979) i srebro (1982).