W grudniu 2019 roku Polski Związek Towarzystw Wioślarskich będzie obchodził stulecie istnienia. Z tej okazji zapraszamy na wyjątkowy cykl, w którym raz w miesiącu będziemy przybliżać historię polskiego wioślarstwa i dwunastu prezesów PZTW. Czas na Arnolda Gonerę, który w sumie sprawował tę funkcję przez 18 lat (1963 – 1976 oraz 1985 – 1990).

Urodził się 17 października 1929 roku w Łazach. Cztery lata po II wojnie światowej ukończył szkołę średnią w Zduńskiej Woli, a następnie studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. Podczas studiów rozpoczął przygodę z wioślarstwem – przez trzy sezony trenował w poznańskim AZS.

Jako student, w 1950 roku, pracował w Zarządzie Środowiskowym AZS Poznań. Był odpowiedzialny za Wydział Sportu i Urządzeń Sportowych. Rok później przeniósł się do Warszawy, ale kontynuował tę samą pracę w Zarządzie Głównym AZS w stolicy.

Po przeprowadzce do Warszawy podjął działalność w Sekcji Społecznej Wioślarstwa przy ZG AZS. Został nawet jej przewodniczącym. W 1956 roku został skierowany przez centralę AZS do Zarządu Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Przez pierwsze dwa lata działalności w związku pełnił funkcję wiceprezesa. W tamtym okresie udanie zabiegał o organizację mistrzostw Europy w Poznaniu w 1958 roku.

Na prezesa został wybrany w 1963 roku i pełnił tę funkcję przez trzy kolejne kadencje. W międzyczasie pracował w Związku Młodzieży Socjalistycznej, początkowo jako zastępca, później został kierownikiem Wydziału Sportu, Turystyki i Obozownictwa. W 1967 roku trafił do Biura Zagranicznej Turystyki Młodzieży „Juventur”.

W 1976 roku przestał być prezesem PZTW. Dwa lata później podjął nowe wyzwanie i przeniósł się do Wietnamu. W Panmundżonie był w składzie kierownictwa administracyjnego Komisji Nadzorującej Rozejm w strefie zdemilitaryzowanej.

Do kraju wrócił w 1981 roku i został zatrudniony w służbach administracyjnych Ministerstwa Spraw Zagranicznych, natomiast od 1984 roku był kierownikiem Wydziału Zaopatrzenia i Transportu w Polskiej Agencji Informacyjnej. Co ciekawe w tamtym okresie był szefem służb transportowych Centrum Prasowego dla dziennikarzy akredytowanych przy obsłudze pielgrzymek papieskich do Polski.

W 1985 roku ponownie został wybrany prezesem PZTW. Rozpoczął nawet drugą kadencję, ale w 1990 roku zrezygnował z funkcji. W trakcie 18 lat jego prezesury Polacy zdobyli cztery medale mistrzostw świata: trzy srebrne i brązowy.

Z jego inicjatywy organizowane były mecze reprezentacji Polski z osadami Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Miał też wkład na rzecz rozgrywania „Regat Przyjaźni”. Doprowadził do założenia klasy sportowej w Bydgoszczy i Toruniu oraz Szkół Mistrzostwa Sportowego w Wałczu i Płocku. Dzięki jego staraniom uruchomiono produkcję łodzi i wioseł w Chojnickiej Stoczni Yachtowej.

Za działalność w PZTW nadano mu godność „Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej” (1964), „Zasłużonego Działacza Turystyki” (1974) oraz odznaczono go Krzyżem Kawalerskim (1977) i Krzyżem Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1987). W 1990 roku został Członkiem Honorowym PZTW.

W 1999 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 10 lutego 2006 roku w wieku 77 lat.

Konsultacja merytoryczna: Tomasz Waszczuk