W grudniu 2019 roku Polski Związek Towarzystw Wioślarskich będzie obchodził stulecie istnienia. Z tej okazji zapraszamy na wyjątkowy cykl, w którym raz w miesiącu przybliżamy historię polskiego wioślarstwa i dwunastu prezesów PZTW. Przedstawiamy Edwarda Kobylińskiego, który piastował tę funkcję w latach 1982 – 1985.

Urodził się 15 stycznia 1908 w Warszawie w ziemiańskiej rodzinie Wacława i Zofii, wywodzącej się z Kielecczyzny i posiadającej szlachecki rodowód. Ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie (1926) i rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Przerwał je jednak i podjął pracę w rodzinnej wytwórni cukrów i czekolady. W latach 1930-1931 odbył służbę wojskową w 75. pułku piechoty w Grodnie.

Od dziecka przejawiał talent do sportu. Był bardzo sprawny i uzyskiwał świetne wyniki w lekkoatletyce – na 400 m osiągał wyniki w granicach 47 sekund. Pokochał jednak wioślarstwo, któremu poświęcił się od czasu rozpoczęcia studiów. Wstąpił w szeregi Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, w barwach którego zdobył osiem tytułów mistrza Polski.

Ominęły go igrzyska olimpijskie w Amsterdamie w 1928 roku (brak kwalifikacji), ale wziął udział w dwóch kolejnych – w Los Angeles (1932) i Berlinie (1936). Na tych pierwszych wywalczył brązowy medal w czwórce ze sternikiem. Jego partnerami byli Jerzy Braun, Janusz Ślązak, Stanisław Urban i Jerzy Skolimowski (sternik). Natomiast w Niemczech wystartował w dwójce bez sternika z Ryszardem Borzuchowskim i zajęli piąte miejsce.

Jerzy Braun, Janusz Ślązak, Jerzy Walerian Skolimowski, Stanisław Urban, Edward Kobyliński (fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe)

Trzykrotnie reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy (1933, 1934, 1935), ale nie udało się zdobyć medalu – najwyżej był piąty. Karierę przerwała mu II wojna światowa. Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku w 36. pułku piechoty, walcząc pod Wieluniem, Piotrkowem Trybunalskim i Łaskiem, a następnie wraz z 44. pułkiem piechoty pod Chełmem, Zamościem, Tarnowatką. Kampanię zakończył pod dowództwem generała Kleeberga pod Wolą Gułowską. Resztę wojny spędził w Warszawie, gdzie początkowo był pracownikiem fizycznym, a następnie prowadził firmę przewozową. Działał też w ruchu oporu.

Po wojnie poświęcił się odbudowie wioślarstwa i do końca życia był związany z tą dyscypliną. W 1947 roku został trenerem Warszawskiego TW, a po dwóch latach przeniósł się do Budowlanego Klubu Sportowego „Skra”. Do WTW wrócił w 1957 roku i kontynuował pracę szkoleniową przez 12 kolejnych lat.

W 1953 roku uzyskał stopień trenera I klasy. Wykładał również w warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego – oczywiście prowadził zajęcia wioślarskie. W latach 1953 – 1954 był trenerem kadry olimpijskiej, a od 1955 roku trenerem koordynatorem dla osad wioślarskich mających startować w Melbourne. W tym samym okresie pełnił funkcję przewodniczącego Rady Trenerów Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich.

Ryszard Borzuchowski, Edward Kobyliński (fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe)

Szkolenie nie było jedyną płaszczyzną, na której się udzielał. Od razu po zakończeniu wojny, zanim został trenerem, zaczął przygodę sędziowską. W 1952 roku został mianowany na sędziego klasy związkowej, a rok później przyznano mu licencję sędziowską klasy międzynarodowej. Tym samym został drugim (po Rogerze Vereyu) międzynarodowym sędzią wioślarskim w Polsce. Zyskał dużą renomę w kraju i za granicą, co przyczyniło się do tego, że sędziował podczas 251 regat, wliczając w to mistrzostwa Europy, igrzyska olimpijskie i prestiżowe regaty zagraniczne. W Polsce sędziował na wszystkich torach regatowych.

Jeszcze przed wojną był zatrudniony przy budowie łodzi w Wytwórni Sprzętu Sportowego i Sztucznego „Okawa” w Warszawie. Umiejętności szkutniczce wykorzystał także po wojnie. W 1968 roku uruchomił własną firmę szkutniczą, która specjalizowała się w produkcji wioseł. Istniała ona do 1980 roku.

(fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe) 

Był działaczem społecznym Warszawskiego Okręgowego Związku Towarzystw Wioślarskich. Pełnił funkcję kapitana sportowego i wiceprezesa do spraw sędziowskich. Wraz z Wacławem Koryckim przyczynił się do założenia sekcji wioślarskich w Ełku, Białymstoku, Gołdapi, Olecku, a także do wznowienia działalności Towarzystwa Wioślarskiego w Łomży. Był też wieloletnim działaczem PZTW – w 1966 został przewodniczącym Komisji Sprzętu i Urządzeń. W latach 1965 – 1968 był członkiem prezydium zarządu, a przez dwie kolejne kadencje przewodniczącym Kolegium Sędziów PZTW. W latach 1973 – 1976 pełnił funkcję wiceprezesa, a w 1982 roku został prezesem PZTW. Piastował tę funkcję do 1985 roku.

Był czynnym działaczem wioślarskim do końca życia. Zmarł 7 września 1992 roku w Warszawie z powodu choroby układu krążenia. Jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w grobowcu rodzinnym.

Wielokrotnie odznaczany w związku z działalnością wioślarską. Ponadto otrzymał „Medal Zwycięstwa i Wolności 1945” za walkę w okresie okupacji niemieckiej, a także Krzyż Kawalerski (1977) i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1984).

Konsultacja merytoryczna: Tomasz Waszczuk