W grudniu 2019 roku Polski Związek Towarzystw Wioślarskich będzie obchodził stulecie istnienia. Z tej okazji zapraszamy na wyjątkowy cykl, w którym raz w miesiącu będziemy przybliżać historię polskiego wioślarstwa i dwunastu prezesów PZTW. Jerzy Bojańczyk to zasłużona postać dla Włocławka, były prezydent tego miasta, działacz społeczny i sportowy oraz dwukrotny prezes PZTW (1932-39 i 1945-47).

Urodził się drugiego maja 1881 roku we Włocławku i od najmłodszych lat był przygotowywany do przejęcia prowadzonej przez jego ojca działalności przemysłowej, skupiającej się głównie na browarnictwie. W tym celu odbył w Niemczech studia i praktykę piwowarską. Do Polski wrócił po zakończeniu edukacji. Już w wieku dwudziestu sześciu lat rozpoczął zarządzanie rodzinnym majątkiem, pomnażanym od czasów jego pradziadka Kazimierza. Działalność browaru miejskiego - mieszczącego się przy ulicy Łęgskiej - jest istotna w kontekście największej pasji Jerzego Bojańczyka – wioślarstwa. Niejednokrotnie zyski z działalności będącej w jego posiadaniu spółki akcyjnej „Browar i Słodownia” przeznaczał na cele społeczne, w tym przede wszystkim na rozwój Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego i prowadzonej przez niego ochotniczej straży pożarnej.

Założone w 1886 WTW było pierwszym klubem wioślarskim na Kujawach oraz jednym z pierwszych towarzystw w Polsce. Do dzisiaj nad brzegiem Wisły - na ulicy Piwnej - znajduje się siedziba Towarzystwa (od 1928 roku – Pałac Wioślarza), a na jednej ze ścian widnieje tablica z brązu upamiętniająca jego założenie. Grunty u ujścia Zgłowiączki do Wisły władze miasta przekazały Towarzystwu dzięki staraniom prezesa Bojańczyka, a budowa przystani wioślarskiej i pałacu sportowego - z salami i stanowiskami do treningów - została sfinansowane z jego prywatnych funduszy.

Jerzy Bojańczyk swoją działalność w klubie rozpoczął jednak już w 1902 roku – pierwotnie jako zawodnik. Niedługo potem objął również funkcję naczelnika przystani i zajmował się szkoleniem wioślarzy, równocześnie startując także w regatach. Pierwsze zawody z jego uczestnictwem odbyły się w 1909 roku. Funkcję prezesa Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego objął w 1921 i sprawował ją aż do 1947 roku. Jedną z jego pierwszych decyzji była zmiana statutu Towarzystwa, która miała doprowadzić między innymi do ustalenia nowej nazwy jako Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku (TWW). Miało to na celu uniknięcie skojarzenia inicjałów z Warszawskim Towarzystwem Wioślarskim – ten zbieg okoliczności bywał mylący podczas wspólnych zawodów sportowych.

Fot. wikipedia.org

W 1919 roku prezes Bojańczyk rozpoczął działalność na rzecz rozwoju dyscypliny na szczeblu centralnym pełną parą. Objął wtedy funkcję wiceprezesa Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, działając wspólnie z pierwszym prezesem PZTW - Józefem Radwanem. W miarę upływu czasu stawał się pierwszoplanową postacią, znawcą wioślarstwa, a także jego popularyzatorem w kraju. W latach 1933-1939 przewodniczył komisjom sędziowskim na wioślarskich mistrzostwach Polski. Z kolei już w 1928 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie był jednym z sędziów głównych regat wioślarskich. Powtórzyło się to także na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, gdzie brązowy medal olimpijski wygra dla Polski dwójka podwójna w składzie Jerzy Ustupski - Roger Verey.

Na drugie z powyższych - najważniejszych dla sportowca zawodów - pojedzie już jako najważniejsza dla wioślarstwa osoba w Polsce. W 1932 roku - po śmierci Józefa Radwana - zostanie prezesem Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. W tym samym roku na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles zdobędziemy przecież aż trzy medale. 

Wybuch drugiej wojny światowej i okupacja niemiecka przerwały prowadzenie działalności PZTW. Prezes Bojańczyk wciąż mieszkał we Włocławku, zmienił jednak miejsce zamieszkania na dom przy ulicy Piwnej. Został także zmuszony do rozpoczęcia pracy jako księgowy fabryki surogatów kawowych prowadzonej przez Niemców. Siedziba TWW służyła okupantowi jako miejsce spotkań wierchuszki Wehrmachtu i SS. Szczęściem w nieszczęściu był fakt, iż Niemcy sprzętu Towarzystwa używali dla własnej rekreacji i w konsekwencji nie został on przez nich zniszczony. Utracone na zawsze zostały natomiast drewniane skrzynie w których znajdowały się trofea, pamiątki i dokumenty klubowe tego regionalnego towarzystwa.

Po zakończeniu wojny Jerzy Bojańczyk ponownie objął funkcję prezesa Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich i sprawował ją aż do swojej śmierci 21 października 1947 roku. Został odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Drugi prezes PZTW został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu we Włocławku. W tym mieście do dziś znajduje się obecnie ulica jego imienia.